წინამდებარე პოსტი ბათუმის 2014 წლის კინო-ფესტივალის შეჯამებაა!
ძალიან დიდი ხანია, 2014 წლის შემოდგომიდან ის დრაფტების განყოფილებაში განისვენებს და ამჟამად, გადავწყვიტე, მცირედი რედაქტირების შემდგომ – გამოვაქვეყნო. შესაბამისად… Voilà…
უპირველეს ყოვლისა, მსურს ორგანიზატორებსა, მონაწილეებს და ერთი სიტყვით – ყველას – მადლობა გადავუხადო შესანიშნავი დღეებისთვის, რომელთა ემოციები, კადრები და აკორდები ჩემი გულისა და ბლოგის ფურცლებს დააჩნდებათ 2014 წლის ერთ–ერთ ყველაზე ღირშესანიშნავ მოვლენად.
გარდა იმისა, რომ კინო-შედევრებით უზომოდ ვისიამოვნე, რამდენიმე დასკვნა გავაკეთე ჩემთვის:
1. კარგია, რომ ჟურნალისტიკაზე არ ჩავაბარე!
ამისთვის არ გამოვდგები, რამდენადაც – სინაგლე და თავხედობა მაკლია, იურისტობისთვისაც კი ნაკლები გამბედაობაა საჭირო. წერის ჟინს ბლოგზე პატარა პოსტებითაც დავაკმაყოფილებ.
2. ყველაფერს ვერ დაიმახსოვრებ, ამიტომ, რაღაცები უნდა ჩაინიშნო!
უნდა იყიდო პატარა ბლოკნოტი და კალამი – რომელსაც ყველგან თან ატარებ. რაც შეეხება – სუპერ-პუპერ აპლიკაციებსა და ტელეფონებს, რომლებიც, შეიძლება, ასევე – გამოიყენო ინფორმაციის ჩასაწერად – სასტიკად მოუხერხებელია. სანამ გახსნი ნოუთებს – იქამდე უკვე სხვა რამ იქნება მოსანიშნი. სანამ აკრეფ ასოებს – უკვე სხვა თემაზეა ხალხი გადასული. თან ყველგან ვერ ამოიღებ განათებულ ეკრანს და ვერ განახორციელებ ჩანაფიქრს. ამიტომ, ისევ მამა-პაპურ საშუალებებს გაუმარჯოს! ეს რომ თავიდანვე გამეთვალისწინებინა, ჩემს ბლოგზე გაცილებით მეტი საკითხავი იქნებოდა ბიაფთან დაკავშირებით.
3. ყველაფერს ერთდოულად ვერ გააკეთებ!
მიუხედავად იმისა, რომ Multitasking Person – ვარ (ნუ, მე ასე მიმაჩნია), რამდენიმე რაღაცას პარალელურ რეჟიმში ვაკეთებ, ღმერთი არ ვარ, რომ ყველგან ვიყო და არც პროფ. მაკგონაგელს მოუცია ჩემთვის საათი, რომელიც უკან დამაბრუნებდა, რათა ყველაფრის გაკეთება მომესწრო, რაც მსურდა.
აი, როგორი დილემის წინაშე იდგა თითოეული ჩვენგანი:
თუ ქალაქის დასათვალიერებლად წახვიდოდი – ფილმებს გამაზავდი. თუ ფილმებს იხილავდი – მშიერი დარჩებოდი. რუჯი ხომ საერთოდ – ვის ახსოვდა.
სამომავლოდ, გავითვალისწინებ, რომ ზუსტად ფესტივალს არ უნდა დავუმთხვიო ჩემი ვიზიტი – რამდენიმე დღით ადრე უნდა ვესტუმრო ქალაქს და BIAFF-ის დასრულებიდან რამდენიმე დღის შემდგომ უნდა დავტოვო – რომ აუცილებლად, მოვახერხო და დავესწრო დახურვის ფილმს, სრულად ვისიამოვნო ბათუმში ვიზიტით.
კვლავ პროგრამას მსურს დავუბრუნდე: მხოლოდ რამდენიმე ფილმი განმეორდა მთელი კვირის მანძილზე და კარგი იქნებოდა, რომ ადამიანებს შესაძლებლობა ჰქონოდათ რამდენიმე ალტერნატივიდან აერჩიათ კონკრეტულ ფილმს როდის იხილავდნენ. მხოლოდ ერთს ვნანობ, რომ ცოტა მეტი დრო არ მქონდა, რომ ყველაფრის ნახვა მომესწრო. ესაა და ეს.
2015 წლის შემოდგომაზეც მსურდა მონაწილეობის მიღება, თუმცა, ხელი ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთმა ღირშესანიშნავმა მოვლენამ შემიშალა ხელი.
წელს კი – სულ სხვა საზრუნავი მექნება და კარგა ხნით, ბიაფს უნდა დავემშვიდობო. თუმცა, ჩემი გული ყოველთვის ფესტივალის ორგანიზატორებთან და მონაწილე ბლოგერებთან იქნება.
არ მახსოვს, რომელი პოსტი იყო, მაგრამ ადრე დავიფიცე, ფრანგულ კინოზე მეტს არ მოვცდები მეთქი.
სუფთა ფურცლიდან 