გოგოებს პრინცესებს ვეძახით, მაგრამ მოახლეებად ვზრდით…
ბიჭებს – დედის იმედს ვუწოდებთ, მაგრამ – მათ რეალურად ისე ვექცევით, რომ შემდგომ – თავი “პრინცესა” ჰგქონიათ – ცნობილი ზღაპრიდან “პრინცესა მუხუდოს მარცვალზე”.
მერე უკვირთ გადაშენებული კაცების – ცოლებს სამუშაოდ უცხოეთში რომ უშვებენ და იმ “იმედების”, რომლებიც ჯიპებს ყიდულობენ დედის გამოგზავნილი ფულებით და დედის/მანდილოსნების სადღეგრძელოს ურცხვად შესვამენ “ეროვნული მნიშვნელობის კატეგორიის მქონე, არამატერიალური კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლის − ქართული ტრადიციული სუფრის/პურობის” ჟამს.
რვა მარტს გილოცავთ, ქალბატონებო.
გისურვებთ, გონების იმ ხმის ჩახშობას, ჩვენი ოჯახის წვერთა ხმით რომ ჩაგვჩინებს ფრაზებს, რომლებიც:
- უკან გვხევენ და არ გვაძლევენ თვითრეალიზაციის საშუალებას;
- ჩვენს თვითშეფასებას 0-ს ქვემოთ რომ აგდებენ;
- ფრთებს რომ გვაჭრიან, აქაოდა, ეს რა შენი საკადრისიაო…
უსასრულოდ შეიძლება გაგრძელება…
გისურვებთ, ამ ჩაკეტილი წრის გარღვევას!
იმიტომ, რომ:
What you heаl in yourself, you heal for your entire family line…
რასაც შენში განკურნავ – განკურნავ შთამომავლობაშიც…
სუფთა ფურცლიდან 